Üdvözlégy, bűvdoboz! mondják ki naponta, világszerte a házikabát- és papucsrend, a söröspohár-unió, a ropogtató-szövetség, az időagyon- ütő-internacionálé milliárdjai, mikor odaülnek kis házioltáruk elé. Na most képzeljük el ugyanezt a mindnyájunk által ismert mindennapi képet az idők mélyében, a kínaitól, méla melanéztől a lareseit kontempláló rómain át, a háziisteneit konzultáló mexikói poncsószakértőig. Mindenik valami doboz, skatulya, kazetta, szekrényke, kutyaól belseje, kisszínpada előtt térdelt, gugolt, ájtatoskodott, hallgatózott, vagy csupán odahasalt, mint a fogoly Gullivert tartalmazó cipősdoboz elé a babázni vágyó óriásleányka: játsszunk! esetleg csak gyönyörködjünk! Ez a mai bűvdoboz összehasonlíthatatlanul gazdagabb, csillogóbb, találékonyabb, maga a megvalósult gondolatolvasás. A belőle kibeszélő kisistenek tanítnak és butítnak, információkkal tömnek és agymosnak, elragadtatnak és kukkoltatnak, befejezik a szexuális elrontásunk, és kielégítik még fel sem támadt kívánságainkat. Némi idő árán (személy szerint meglehetősen nagy adó egy akkorácska életidőből) szinkronba hoznak önmagunk összes "földi másával". A becsapódás helyén (annak valamennyi értelemárnyalata szerint) ugyanabban a másodpercben tudjuk(-ják) meg a dolgot, mint héthatárral és hetven beltengerrel odább, ha eléggé ügyes a Chrudinákjuk. Mondják, hogy Kennedyre még rá se lőtt az, aki nem volt Oswald, amikor a Warren-bizottság (melynek Warrenné nem volt a felesége, csak a mesterségük azonos) már vizsgálta, hogy mi hozható és milyen műfajban nyilvánosságra. Vecsera Katyusának Keletre továbbított előző jelentései szerint Dallas Mayerlingben volt.
Ám félre a könnyed hanggal (és képpel) e képtelen találmány zord-ereje előtt! Az értelmes eszmélet kezdete óta a leghihetetlenebb vágy valósult meg benne, hogyha úgy nézzük. De nézhetjük "másságban" is, úgy, ahogy az egészségtelen életmódra fanyalodott, miatta elsatnyuló Síróntrópus Telebendősis nézi: hogy nem filozofálunk felőle, csak egyszerűen csüggünk rajta. Mint gyümölcs a fán, mint átlagpolgár a "Pávi"-ján. A belevakulásig. A belehülyülésig. Mert jóllehet szabatos műsora van neki, egyszerre szállít, önt, halmoz oda elénk mindent, vagyis akármit (plusz amit belelopnak, belekevernek reklám és más tendenciózus fűszerek formájában). Álbőség szaruja olyanná tesz, mint valami züllött Pinocchiót a szamárfülkinövesztő kijózanító lecke előtti állapotban; mint valami eredetileg csak némi megélhetésért sóvárgó Alibabákat, akiket mértéktévesztővé szemtelenít el, bőszít fel a szerencse; mint valami előbb a lámpát, aztán a szemüket dörzsölő Aladdinokat. Mert azzal, amit érett és megfontolt saját szükségletünkön és kívánságunkon túl és kívül kínál, osztogat nos épp azzal foszt ki, állít falhoz.
Bizony a televízió bármennyire más pofájú szörny a félkarú banditák és egyéb rulettek, a szerencsekerekek és a dupla-vagy-semmik díszes családjába tartozik, és én (tetszik látni?) ezzel a halált és elkárhozást megvető öntudattal ülök le elébe izgulni, informálódni, butulni, kéjelegni, fontos restanciák helyett semmit tenni napról napra. Valósággal várom (s itt a tudatomban a perverzitás), hogy elkövetkezzék a műsorból kinézett és mit tudat alatt! zavarólag egész munka alatt számon tartott időpont, és akár egy lágytojásfőző: megérzem az utolsó irányadó homokszem lepergését, a csendbe belecsördítő képzeletbeli csergőóra vagy ugrásra készen várt telefonhívás, startpisztoly, pokolgép dörrenését, és lecsapom, ami a kezemben van, amivel értelmes, hasznos, pénzes, hazafias, világfias munkámat végzem, és elmegyek a balfenéken léháskodni vagy prostituálódni. Miközben álszent, de önmegnyugtató szándékkal élvezem, hogy Úristen, ha ezt a tele-találmányt nem most, amikor ugyebár egy ilyen bölcs, okos, fejlett, jóravaló emberiség kapta kézhez, hanem korábban, túl korán, erre éretlenebbek (értsd: még ennél is befolyásolhatóbbak, hiszékenyebbek) kapják meg, még a legkiválóbbakat is hogy megzavarja, visszaveti, korrumpálja, eltéríti különben lovasrohamokkal, máglyákkal és hálátlansággal sem fékezhető lendületükből. Hannibálok hagyják abba az ostromokat, Hérodotoszok a történetírást, Sámsonok egy reklám hatására önként nyiratkoznak kopaszra, fittyet hányva a beönfejűsködő másként gondolkodásra, abbahagyják Cromwellek a forradalmat, félbeszakítják Robespièrre-ek a nyakazást, Leninek az osztályharcot, próféták szállnak le a szamárhátról meg a magas lóról, Kolumbuszok késlekednek meccset bámulva a kikötői kocsmák mennyezete alá szerelt történelem-megfúró kis képernyők miatt. Majd bolond lesz Edison húszezer reménytelennek látszó kísérletre pazarolni az estéit, éjszakáit és nem tudni meg, hogy a Dallas vagy a Santa Barbara kétezer-valahányadik folytatásában hogy is alakulnak a dolgok. Homérosz meseszövése, Dante feszültsége, Balzac stílusa hígul, romlik, silányul el a hatása alatt, hiszen szemmel láthatólag ONNAN, arról a tenyérnyi (vagy tehetősebbeknél) fél falnyi izéről annyi is elég, az is elég izgalmasan, magával ragadóan hat, leköt, kifordít magadból, rábeszél, hogy zöld-biopon-nova-nemtudommit vásárolj azonnal a kilencvenkilenc fokos mosást nem bíró bőgatyádhoz, és gatyára vetkőztető embargót diktálj az engedetlen pénzügyi kormányzatoknak. Mert te magad vagy, tisztán megérzed, ennek a bűverejű mese-ENSZ-nek a Hannibálja, Homérosza, Hasfelmetsző Dzsekje, az erős, az okos, a hatalmas. A végtelenkedő. Aki ellát ingyen és fáradságmentesen az ép Karthágóba vagy Pompejibe, de a bőrét nem viszi vásárra akkor sem, ha egy-két robbantásos merényletbe, csillagközi konfliktusba keveredik. S mindezt hol? Ahol legjobban érzi magát. Ott, ameddig ellát általában és ellát ÁLTALA. Az orra előtt.